अरु दिन भन्दा केहि बिशेस दिन थियो। सबै जना बिहेमा जन्त जान सिगारपटार गर्दै थिए , आफन्तहरु आउने क्रम चालिनै रहेको थियो। म दुलाहाको गाडि सिगार्ने , घरको सजावटमा अलिक ब्यस्त थिए। घडीले १० बजाइसकेको रहेछ , सबै जना जन्त जानको लागि ठटिएका थिए , मेरो भने केहि सुरसार नै थिएन। मामु ले भन्दै हुनुहुन्थ्यो "छिटॊ रेडि गर सबै जना भ्याइसके" ,"हुन्छ " भनेर म आफ्नो कोठा तर्फ लागे। सेतो सर्ट फिक्का निलो कलरको सुट अनि ढाकाको टाइ अनि ढाकै टोपी र कालो जुत्तामा म पनि ठाटिए।
सबैजना आ आफ्नै धुनमा व्यस्त थिए , कोहि धेरै पछि भेटेका आफन्त सँग भलाकुसारी गर्दै थिए त कोहि फोटो मै व्यस्त थिए। म भने दाई लाइ तयार गर्नमै व्यस्त थिए। हल्का रातो कलरको ढाकाको सेटमा दाइ निकै हेन्सम देखिनु भएको थियो , कोहि भन्दै थिए बेहुलीले नचिंलिन , कोहि के हो कान्छो यस्तै यस्तै , दाइ मुसुक्क हासेर टारिदिनुहुन्थ्यो। करिब ११;४० बजेको थियो बिहे पुर्व गर्नु पर्ने कर्मको लागी तयारी हुदै थियो। बाहुन बा ले समय ,दिशा लाग्न सबै जुराउनु भएको थियो , भन्दै हुनुहुन्थ्यो 'ल उत्तम साइत आयो अब ढिला गर्नु हुदैन' बहिनीले दुबोले उनेको माला दाइको घाटीमा पहिराई , आमाले सगुनको दहि खुवाउनु भयो अनि आफन्तको आशिर्वाद थाप्दै दाइ गाडिमा बस्नुभयो।
म दुलाहको गाडीको अगाडी अगाडि बाइकमा हुइकिए। सबै जनालाइ बुटवलको मिलनचोकमा भेट्ने उर्दी गरेको थिए। मेरिल्याण्ड पर्टिप्यालेस मा बिहे गर्ने तय भएको थियो। बेहुली पक्षका बेहुला स्वागतको लागि तयारी अवस्थामा देखिन्थे , हामि पनि पन्चे बाजाको तालमा नाच्दै अगाडी बढिरहेका थियौ , सालिहरु जुत्ता लुकाउनको लागि तयारी अबस्थामा थिए। हामि अलारे केटाहरुको हुल पनि ठुलो नै थियो , केटाहरु साली जिस्क्याउन सुरु गरीसकेका थिय। मेरो नजर भने छेउमा उभीकी , पहिलो कुर्ती र जिन्समा सजिएकि सुन्दरी संग पुगेर एकटकले अडियो।
सबैजना खाना खानको लागि आ आफ्नो हुल बाध्दै थीए। म अनि पवन अलि पछी जाने भनेर बसिरहेको थियौ। नजिकै भैयाले पानीपुरी बेचिरहेको थियो। म त्यहि पहेलो कुर्तिवालिको खोजीमा थिए , उ त्यहि पानिपुरीको गोलचक्करमा दिखीइ। म "पवन हिड न त्यहा पानीपुरी खान जाम " , "ह्या दाइ सबै केटी मात्रै छन् के बेजत गर्न जानु ", "त्यहि त मजा छ" ," दाइ कोहि मन पर्र्यो ?" , "दाइलाई नाजिस्क्या न " भन्दै पानीपुरी तर्फ लम्किए, पवन पछि पछि आयो। उ साथीको गफमा निकै मस्किएकि थिइ उसका नयन अनि दंतेलहर देख्दा लाग्थ्यो बर्षौ पछि यति सुन्दर केहि ,देख्दै छु। जहा गएर कोहि फर्कन मान्दैनन नि हो त्यहि जान मान लागेको थियो "उसको मुटु " .
खाना खाइओरी सबै जना नाच्ने भनेर हल्ला गरीरहेका थिए। बेहुला पक्ष र बेहुली पक्षको दोहोरो नाच चलिरहेको थियो। कोहि भन्दै थिए दुलाको भाइ आउन पर्यो म भने सुनेको नसुने गरीरहेको थिए , मामाले "भान्जा रेनभ ल आइदिन पर्यो " भन्दै हुनुहुन्थ्यो , म पनि के कम सर्त राखे "पहेलो कुर्ता वाली आउने भए रेडि ल " ," हुन्छ " उ आगाडी आइ अनि म पनि। "बाग्लुङ्ग कालिका..........................................." बजिरहेको थियो। केहि समय पछि "तिम्रो के नाम ?" ,"एलिना" , "पछि के " ,"पौडेल ", "अनि हजुरको ?"," रेनभ आचार्य" ,"भाउजुको के पर्ने ?" '"मामाको छोरी" ,"घर कहाँ ?" ,"चितवन" यत्तिकैमा उ " म निकै थाके "," त्यसो भए नाच्न छोडेर ice cream खान जाने?" ,उ केहि बोलिन। म नाच्दा नाच्दै त्यति सोध्न भ्याएको थिए। कोहि भन्दै थिए नाचेको हो कि गफ गरेको , तर म केहि वास्था नै गरेन ।
उ साथीहरु सग बसिरहेकी थिइ , पवन म जुत्ताको वार्केनिङ्ग गर्ने भन्दै उनिहर तर्फ लम्किरहेका थियौ , तर उसले खासै वास्था गरेकी थिइन। दीक्षा अनि पवन जुत्ताको मोलतोल गर्दै थिए। म भने उ संग बोल्नको लागि बाहना खोजिरहेको थिए। म " नजाने त अनि" , "कहाँ " उ बोल्न मन नलागे जसरी बोलिरहेकी थिइ। "दिक्षा गए जान्छु " , दीक्षाले सहमति जनाई , हामी ४ जना नजिकै को ब्ल्याक फ़रेस्ट्मा गयौ। बेकरी सपमा हामि करिब २ घण्टा बसेका थियौ होला। त्यहि बसाइमा आफु अमेरीका बाट दाइको बिहेको लागि आएको बताए , उसले BANGLORE मा BSC NURSING दोश्रो वर्ष पढ्दै गरेको सुनाइ। पारिवारीक पृष्ठभूमिको बारेमा निकै कुरा भएको थियो। त्यहि नै हामि FACEBOOK मा कनेक्ट भएका थियौ। मोबाइल नम्बर दिन उसले अस्वीकार गरी।
दिनभरको घटना क्रम बिस्तारै नियाल्दै भोलिको बारेमा सोच्दै निन्द्रादेविको प्यारो भएछु। बिहानै उठेर उसलाई कल गर्ने धेरै पटक ATTEMPT गरे तर हिम्मत नै जुटेको थिएन। जनतन हिम्मत गरे र म्यासेन्जरमा फोन गरे , लामो रिङ्ग पछि उठ्यो। "हेल्लो,गुड मर्निङ ।" उ मज्जाले हासी ,अनि म पनि हासिदिए।अनि फेरि मैले भने,"कति मीठो हासो छ तिम्रो, जिन्दगिको हरेक विहानमा तिमिलाई यसरी नै हसाउन पाउ अनि तिम्रो मीठो हासो यसरी नै सुनिरहन पाउ।", " मख्ख पार्न कति जानेको" , उठ्नु पर्दैन ", "एकछिन सुत्छु हुदैन ?", " के बच्चा जस्तो गरेको उठ अब " , "हस पछि फोन गर्छु ", उसले फोन राखी।
मन पर्नु र माया गर्नु फरक कुरा हो ,गमलाको फुल मन पर्नेले टिपेर हिड्छन माया गर्नेले पानि हाल्दिन्छन्। मलाइ धेरै मलजल गर्न मन लागिरहेको थियो , अझ भनौ आवश्यक तत्व सबै एकैपटक हालिदिउ , अर्को मन भन्दै थियो हतार किन ? आफै भित्र प्रश्न प्रतिप्रश्न गरिरहेको थिए , साझको ७ बजेको थियो , पुन कल गरे , " तिम्रो एकछिन भएको छैन अझै ?", " कता कता बिजी भएछु बिर्सिय" , ठिकै छ " , करिब १५ मिनेट लामो कलमा म केहि दिन पछि अमेरीका फर्किने सुनाए , उ ४ दिन पछि नै banglore जाने सुनाइ। म यहि बिचमा कतै भेटौन भनेर फरक प्रस्ताव गरे , उसले सोचेर पछि भन्छु भनेर फोन राखी।
दुइ दिन पछि म्यासेज आयो , लेखिएको थियो " भोलि चितवन आउनु , म तपाइलाई कतै नयाँ ठाउमा लैजान्छु " , म कतै केहि नसोची हुन्छ भनिदिए। सोमबारको दिन थियो बिहानै घरबाट साथि भेट्ने बाहना गरी चितवन तर्फ लागे। ११:४० बजेको थियो, "दाइ चितवन आयो झर्नुस ल" खलासी भाइ बोलाइरहेको थियो ढोका बाट। उसको फोन नम्बर म संग थिएन। झटपट म्यासेज्नर खोले तर उ अन थिइन् , मन खिन्न भयो। चोखो माया त तेस्लाइ भनिन्छ जब हामी करोडौं को भिड मा पनि एउटा लाई मात्र खोजिन्छ , उसलाई त्यहि भिडमा खोजिरहे अह कतै देखेन। धमिलो पानी र धोका खाएको प्रॆमि जस्तै मलिन भए।
त्यस्तै १ घण्टा पछि नयाँ नम्बर बाट फोन आयो , एलिनाको रहेछ " कहाँ हुनुहुन्छ ?", " पुलचोक" , " एकछिन बस्दै गर्नु म आउदै छु" , रिसले चुर भएको थिए तर पनि " हस " भनिदिए। उ रातो कलरको स्कुटि कालो पाइण्ट ,कलेजी कलरको टिसर्ट मा निकै सुन्दर देखिएकी थिइ , मुसुक्क हासी अनि " बस्नुस " , " कहा लाने हो? " "खुरुक्क बस्नुस न " , म केहि नबोली पछाडी बसे। उसको स्कुटि बिसहजारी ताल नजिकै रोकियो। " लडाउछ जस्तो लागेको थियो " जिस्क्याए म , " तपाइँ जस्तो त कति बोकेकी छु" , " कति नाम्बरमा परे म?" , "छ्या हावा " , उ मुसुक्क हासी। उसको मन्द मुस्कान सबैभन्दा प्यारो लाग्थ्यो । न केही पीडा थियो.....न त कसै सङ बिछोडिनुको डर...साच्चै मायामा फस्नु अघिको निन्द्रा गज्जबको मीठो थियो ।
साझ ६ बजे तिर उसले मलाइ पुल्चोक बाट बिदाइका हात हल्लाउदै थिर , म भने आखाले भ्याउन्जेल उसलाई हेरीरहेको थिए , केहि क्षणमै उ क्षितिज पारी भइ। उसको बंग्लोरे जाने दिन थियो , केहि समयको लागि भैरहवा रोकिनको लागि आग्रह गरेको थिए। करिब ३ बजेतिर सुनौली बोडरमा उसलाई बिदा गर्दा निकै नरमाइलो लागेको थियो। उसलाई कसिलो गरी हग गरे अनि " राम्रो संग जाउ ल , पुगेपछि कल गर्नु , आफ्नो ख्याल गर्नु" , उसको गह भरिएको थियो अनि मेरो पनि कम थिएन तर जेनतेन म्यानेज गरेको थिए। उसको माया मिलोस कि नमिलोस जाने बेलामा निकनेम दिएकिथिइ " हावा ", " हजुर पनि आफ्नो ख्याल गर्नु"
केहि समय पछि म पनि अमेरीका फर्किए। हरेक दिन जसो फोनमा कुरा हुन्थ्यो। अचम्मका प्रश्न गर्थी” ,एकदिन उसले सोधी “मलाई कति माया गर्नु हुन्छ हजुर ?” उसले त्यसरी सानो बच्चाले झैँ प्रश्न गर्दा मलाई रमाइलो लाग्थ्यो। “थाहा छ नि म कति माया गर्छु तिमिलाइ भनेर सोध्न पर्छ र डल्ली?”उसले जिद्दी गर्दै भनी “भन्नू न के, कति माया गर्नु हुन्छ ?”उसको जिद्दीपना देखि हार खाँदै मैले भनें “धेरै गर्छु हजुर धेरै।”उसले मुस्कुराउंदै सोधी “कति धेरै ?” मैले जिस्कदै दुबै हात फारेर देखाउँदै भनें “यति धेरै…..। “किन यति धेरै माया गर्नु हुन्छ मलाइ?” ,“खै किन हो, थाहा छैन" ,उसले फेरि जिद्दी गरि “भन्नू न के ", “तिमी प्यारी छौ, त्यसैले माया लाग्छ ” उ केहिबेर सम्म चुपचाप बसेर हेरिरही अनि बोली “यदि मैले हजुरलाइ छोडेर गएँ भने ?”उसको यस्तो प्रश्नले सोझै मेरो मुटुमा घोच्यो । “के कुरा गरेको यस्तो? के छोड्ने बिचार छ मलाइ ?”मायालु श्वरमा भनि “त्यतिकै सोधेको पो त। सोचेर भन्नू न, यदि मैले हजुरलाइ छोडेर गएँ भने के गर्नुहुन्छ ?” उसको कुराको उत्तर दिन मलाइ पटक्कै मन भएन।उसले यस्ता कुरा सोधेकोमा उ देखि रिस पनि उठ्यो। मैले अँध्यारो अनुहार बनाएं अनि रिसाएको स्वरमा जवाफ दिएं “अर्कि गर्लफ्रेन्ड बनाउछु ।”
एक वर्ष बितेको पत्तो नै भएन , उ दशैमा नेपाल जादै थिए , करिब एक महिनाको छुट्ट्टिमा। भन्दै थिइ घरमा सबै जना हुनुहुन्छ त्यति फोनमा बोल्न मिल्दैन होला। उ नेपाल गएपछि फोन बिस्तारै पातलिदै थियो। सानो सानो कुरामा पनि झगडा हुन थाल्दै थियो।उ भन्थी" तपाइँ कहिल्यौ किन serious हुनुहुदैन खाली jokes मात्र गर्दै बस्नु हुन्छ " उसको ओठमा त्यो मुस्कान हेर्न बाहना मा कति बेला joker बने म आफैलाई थाहा भएन। कहिलेकाहि दुनियासामु स्वार्थी हुन मन लाग्छ,कमसेमकम स्वार्थी भन्दा मन त दुख्दैन स्वार्थी नभई स्वार्थीको ट्याग भिराउदा निकै नरमाइलो लाग्ने रहेछ । म फोन गर्ने कोशिस गर्थे उ भाग्ने , यस्तै लुकामारी चल्दै थियो।
एहाबिहानै म्यासेजको रिङ्ग बज्यो , उसको नै रहेछ ," म बंग्लोरे जादै छु ", यत्ति लेखिएको थियो। रिप्लाई गर्ने मन थिएन भनौ वा सामर्थ्य , केहि रिप्लाई गरेन। साझ काम बाट फर्किएर म्यासेज लेक्ने प्रयास गर्दै थिए INSTAGRAM मा तर असमर्थ भए। मललाई अझै पनि याद छ माघ महिनाको ३ गते साझ ७ बजे तिर उसले मलाइ सबै बाट ब्लक गरेकी रहेछ। तिमी जस्तो कोहि छैन...देखी सुरु भएर त जस्तो कति आए कती गए... को संघरमा उभिन पुग्यो मेरो सम्बन्ध। गलत भन्छन मान्छेहरु
सङ्गतको असर हुन्छ भनेर..दशौ वर्ष सङ्गतमा रहेको मान्छे धोकेवाज निक्लन्छ के त्यसलाई पनि संगत कै असर मान्ने ? महिनौ मा हुने सम्पर्क पनि ठप्प भएको थियो। उसले सामाजिक संजालमा ब्लक गरेकी थिइ , फोन नम्वर परिवर्तन।
बालापनमा लागेको चोट जस्तै हुने रहेछ जिन्दगिको पहिलो माया...जसको निशान जिन्दगी भर रहिरहने। किन यो मन रोइरहेको छ,भुलेकै छु अतित लाई,किन याद आईरहेछ छुटेकै छ हाम्रो सम्बन्ध, किन माया लागिरहन्छ रितिएकै छ आशु
तर माया चाइ लागि रहने, हो उ पनि त्यस्तै थिइ। सबैले भन्छन मायाले जिन्दगिलाई Beautyfull बनाउछ भनेर...तर मलाई उसको मायाले Painfull बनाईदियो...
सबैजना आ आफ्नै धुनमा व्यस्त थिए , कोहि धेरै पछि भेटेका आफन्त सँग भलाकुसारी गर्दै थिए त कोहि फोटो मै व्यस्त थिए। म भने दाई लाइ तयार गर्नमै व्यस्त थिए। हल्का रातो कलरको ढाकाको सेटमा दाइ निकै हेन्सम देखिनु भएको थियो , कोहि भन्दै थिए बेहुलीले नचिंलिन , कोहि के हो कान्छो यस्तै यस्तै , दाइ मुसुक्क हासेर टारिदिनुहुन्थ्यो। करिब ११;४० बजेको थियो बिहे पुर्व गर्नु पर्ने कर्मको लागी तयारी हुदै थियो। बाहुन बा ले समय ,दिशा लाग्न सबै जुराउनु भएको थियो , भन्दै हुनुहुन्थ्यो 'ल उत्तम साइत आयो अब ढिला गर्नु हुदैन' बहिनीले दुबोले उनेको माला दाइको घाटीमा पहिराई , आमाले सगुनको दहि खुवाउनु भयो अनि आफन्तको आशिर्वाद थाप्दै दाइ गाडिमा बस्नुभयो।
म दुलाहको गाडीको अगाडी अगाडि बाइकमा हुइकिए। सबै जनालाइ बुटवलको मिलनचोकमा भेट्ने उर्दी गरेको थिए। मेरिल्याण्ड पर्टिप्यालेस मा बिहे गर्ने तय भएको थियो। बेहुली पक्षका बेहुला स्वागतको लागि तयारी अवस्थामा देखिन्थे , हामि पनि पन्चे बाजाको तालमा नाच्दै अगाडी बढिरहेका थियौ , सालिहरु जुत्ता लुकाउनको लागि तयारी अबस्थामा थिए। हामि अलारे केटाहरुको हुल पनि ठुलो नै थियो , केटाहरु साली जिस्क्याउन सुरु गरीसकेका थिय। मेरो नजर भने छेउमा उभीकी , पहिलो कुर्ती र जिन्समा सजिएकि सुन्दरी संग पुगेर एकटकले अडियो।
सबैजना खाना खानको लागि आ आफ्नो हुल बाध्दै थीए। म अनि पवन अलि पछी जाने भनेर बसिरहेको थियौ। नजिकै भैयाले पानीपुरी बेचिरहेको थियो। म त्यहि पहेलो कुर्तिवालिको खोजीमा थिए , उ त्यहि पानिपुरीको गोलचक्करमा दिखीइ। म "पवन हिड न त्यहा पानीपुरी खान जाम " , "ह्या दाइ सबै केटी मात्रै छन् के बेजत गर्न जानु ", "त्यहि त मजा छ" ," दाइ कोहि मन पर्र्यो ?" , "दाइलाई नाजिस्क्या न " भन्दै पानीपुरी तर्फ लम्किए, पवन पछि पछि आयो। उ साथीको गफमा निकै मस्किएकि थिइ उसका नयन अनि दंतेलहर देख्दा लाग्थ्यो बर्षौ पछि यति सुन्दर केहि ,देख्दै छु। जहा गएर कोहि फर्कन मान्दैनन नि हो त्यहि जान मान लागेको थियो "उसको मुटु " .
खाना खाइओरी सबै जना नाच्ने भनेर हल्ला गरीरहेका थिए। बेहुला पक्ष र बेहुली पक्षको दोहोरो नाच चलिरहेको थियो। कोहि भन्दै थिए दुलाको भाइ आउन पर्यो म भने सुनेको नसुने गरीरहेको थिए , मामाले "भान्जा रेनभ ल आइदिन पर्यो " भन्दै हुनुहुन्थ्यो , म पनि के कम सर्त राखे "पहेलो कुर्ता वाली आउने भए रेडि ल " ," हुन्छ " उ आगाडी आइ अनि म पनि। "बाग्लुङ्ग कालिका..........................................." बजिरहेको थियो। केहि समय पछि "तिम्रो के नाम ?" ,"एलिना" , "पछि के " ,"पौडेल ", "अनि हजुरको ?"," रेनभ आचार्य" ,"भाउजुको के पर्ने ?" '"मामाको छोरी" ,"घर कहाँ ?" ,"चितवन" यत्तिकैमा उ " म निकै थाके "," त्यसो भए नाच्न छोडेर ice cream खान जाने?" ,उ केहि बोलिन। म नाच्दा नाच्दै त्यति सोध्न भ्याएको थिए। कोहि भन्दै थिए नाचेको हो कि गफ गरेको , तर म केहि वास्था नै गरेन ।
उ साथीहरु सग बसिरहेकी थिइ , पवन म जुत्ताको वार्केनिङ्ग गर्ने भन्दै उनिहर तर्फ लम्किरहेका थियौ , तर उसले खासै वास्था गरेकी थिइन। दीक्षा अनि पवन जुत्ताको मोलतोल गर्दै थिए। म भने उ संग बोल्नको लागि बाहना खोजिरहेको थिए। म " नजाने त अनि" , "कहाँ " उ बोल्न मन नलागे जसरी बोलिरहेकी थिइ। "दिक्षा गए जान्छु " , दीक्षाले सहमति जनाई , हामी ४ जना नजिकै को ब्ल्याक फ़रेस्ट्मा गयौ। बेकरी सपमा हामि करिब २ घण्टा बसेका थियौ होला। त्यहि बसाइमा आफु अमेरीका बाट दाइको बिहेको लागि आएको बताए , उसले BANGLORE मा BSC NURSING दोश्रो वर्ष पढ्दै गरेको सुनाइ। पारिवारीक पृष्ठभूमिको बारेमा निकै कुरा भएको थियो। त्यहि नै हामि FACEBOOK मा कनेक्ट भएका थियौ। मोबाइल नम्बर दिन उसले अस्वीकार गरी।
दिनभरको घटना क्रम बिस्तारै नियाल्दै भोलिको बारेमा सोच्दै निन्द्रादेविको प्यारो भएछु। बिहानै उठेर उसलाई कल गर्ने धेरै पटक ATTEMPT गरे तर हिम्मत नै जुटेको थिएन। जनतन हिम्मत गरे र म्यासेन्जरमा फोन गरे , लामो रिङ्ग पछि उठ्यो। "हेल्लो,गुड मर्निङ ।" उ मज्जाले हासी ,अनि म पनि हासिदिए।अनि फेरि मैले भने,"कति मीठो हासो छ तिम्रो, जिन्दगिको हरेक विहानमा तिमिलाई यसरी नै हसाउन पाउ अनि तिम्रो मीठो हासो यसरी नै सुनिरहन पाउ।", " मख्ख पार्न कति जानेको" , उठ्नु पर्दैन ", "एकछिन सुत्छु हुदैन ?", " के बच्चा जस्तो गरेको उठ अब " , "हस पछि फोन गर्छु ", उसले फोन राखी।
मन पर्नु र माया गर्नु फरक कुरा हो ,गमलाको फुल मन पर्नेले टिपेर हिड्छन माया गर्नेले पानि हाल्दिन्छन्। मलाइ धेरै मलजल गर्न मन लागिरहेको थियो , अझ भनौ आवश्यक तत्व सबै एकैपटक हालिदिउ , अर्को मन भन्दै थियो हतार किन ? आफै भित्र प्रश्न प्रतिप्रश्न गरिरहेको थिए , साझको ७ बजेको थियो , पुन कल गरे , " तिम्रो एकछिन भएको छैन अझै ?", " कता कता बिजी भएछु बिर्सिय" , ठिकै छ " , करिब १५ मिनेट लामो कलमा म केहि दिन पछि अमेरीका फर्किने सुनाए , उ ४ दिन पछि नै banglore जाने सुनाइ। म यहि बिचमा कतै भेटौन भनेर फरक प्रस्ताव गरे , उसले सोचेर पछि भन्छु भनेर फोन राखी।
दुइ दिन पछि म्यासेज आयो , लेखिएको थियो " भोलि चितवन आउनु , म तपाइलाई कतै नयाँ ठाउमा लैजान्छु " , म कतै केहि नसोची हुन्छ भनिदिए। सोमबारको दिन थियो बिहानै घरबाट साथि भेट्ने बाहना गरी चितवन तर्फ लागे। ११:४० बजेको थियो, "दाइ चितवन आयो झर्नुस ल" खलासी भाइ बोलाइरहेको थियो ढोका बाट। उसको फोन नम्बर म संग थिएन। झटपट म्यासेज्नर खोले तर उ अन थिइन् , मन खिन्न भयो। चोखो माया त तेस्लाइ भनिन्छ जब हामी करोडौं को भिड मा पनि एउटा लाई मात्र खोजिन्छ , उसलाई त्यहि भिडमा खोजिरहे अह कतै देखेन। धमिलो पानी र धोका खाएको प्रॆमि जस्तै मलिन भए।
त्यस्तै १ घण्टा पछि नयाँ नम्बर बाट फोन आयो , एलिनाको रहेछ " कहाँ हुनुहुन्छ ?", " पुलचोक" , " एकछिन बस्दै गर्नु म आउदै छु" , रिसले चुर भएको थिए तर पनि " हस " भनिदिए। उ रातो कलरको स्कुटि कालो पाइण्ट ,कलेजी कलरको टिसर्ट मा निकै सुन्दर देखिएकी थिइ , मुसुक्क हासी अनि " बस्नुस " , " कहा लाने हो? " "खुरुक्क बस्नुस न " , म केहि नबोली पछाडी बसे। उसको स्कुटि बिसहजारी ताल नजिकै रोकियो। " लडाउछ जस्तो लागेको थियो " जिस्क्याए म , " तपाइँ जस्तो त कति बोकेकी छु" , " कति नाम्बरमा परे म?" , "छ्या हावा " , उ मुसुक्क हासी। उसको मन्द मुस्कान सबैभन्दा प्यारो लाग्थ्यो । न केही पीडा थियो.....न त कसै सङ बिछोडिनुको डर...साच्चै मायामा फस्नु अघिको निन्द्रा गज्जबको मीठो थियो ।
साझ ६ बजे तिर उसले मलाइ पुल्चोक बाट बिदाइका हात हल्लाउदै थिर , म भने आखाले भ्याउन्जेल उसलाई हेरीरहेको थिए , केहि क्षणमै उ क्षितिज पारी भइ। उसको बंग्लोरे जाने दिन थियो , केहि समयको लागि भैरहवा रोकिनको लागि आग्रह गरेको थिए। करिब ३ बजेतिर सुनौली बोडरमा उसलाई बिदा गर्दा निकै नरमाइलो लागेको थियो। उसलाई कसिलो गरी हग गरे अनि " राम्रो संग जाउ ल , पुगेपछि कल गर्नु , आफ्नो ख्याल गर्नु" , उसको गह भरिएको थियो अनि मेरो पनि कम थिएन तर जेनतेन म्यानेज गरेको थिए। उसको माया मिलोस कि नमिलोस जाने बेलामा निकनेम दिएकिथिइ " हावा ", " हजुर पनि आफ्नो ख्याल गर्नु"
केहि समय पछि म पनि अमेरीका फर्किए। हरेक दिन जसो फोनमा कुरा हुन्थ्यो। अचम्मका प्रश्न गर्थी” ,एकदिन उसले सोधी “मलाई कति माया गर्नु हुन्छ हजुर ?” उसले त्यसरी सानो बच्चाले झैँ प्रश्न गर्दा मलाई रमाइलो लाग्थ्यो। “थाहा छ नि म कति माया गर्छु तिमिलाइ भनेर सोध्न पर्छ र डल्ली?”उसले जिद्दी गर्दै भनी “भन्नू न के, कति माया गर्नु हुन्छ ?”उसको जिद्दीपना देखि हार खाँदै मैले भनें “धेरै गर्छु हजुर धेरै।”उसले मुस्कुराउंदै सोधी “कति धेरै ?” मैले जिस्कदै दुबै हात फारेर देखाउँदै भनें “यति धेरै…..। “किन यति धेरै माया गर्नु हुन्छ मलाइ?” ,“खै किन हो, थाहा छैन" ,उसले फेरि जिद्दी गरि “भन्नू न के ", “तिमी प्यारी छौ, त्यसैले माया लाग्छ ” उ केहिबेर सम्म चुपचाप बसेर हेरिरही अनि बोली “यदि मैले हजुरलाइ छोडेर गएँ भने ?”उसको यस्तो प्रश्नले सोझै मेरो मुटुमा घोच्यो । “के कुरा गरेको यस्तो? के छोड्ने बिचार छ मलाइ ?”मायालु श्वरमा भनि “त्यतिकै सोधेको पो त। सोचेर भन्नू न, यदि मैले हजुरलाइ छोडेर गएँ भने के गर्नुहुन्छ ?” उसको कुराको उत्तर दिन मलाइ पटक्कै मन भएन।उसले यस्ता कुरा सोधेकोमा उ देखि रिस पनि उठ्यो। मैले अँध्यारो अनुहार बनाएं अनि रिसाएको स्वरमा जवाफ दिएं “अर्कि गर्लफ्रेन्ड बनाउछु ।”
एक वर्ष बितेको पत्तो नै भएन , उ दशैमा नेपाल जादै थिए , करिब एक महिनाको छुट्ट्टिमा। भन्दै थिइ घरमा सबै जना हुनुहुन्छ त्यति फोनमा बोल्न मिल्दैन होला। उ नेपाल गएपछि फोन बिस्तारै पातलिदै थियो। सानो सानो कुरामा पनि झगडा हुन थाल्दै थियो।उ भन्थी" तपाइँ कहिल्यौ किन serious हुनुहुदैन खाली jokes मात्र गर्दै बस्नु हुन्छ " उसको ओठमा त्यो मुस्कान हेर्न बाहना मा कति बेला joker बने म आफैलाई थाहा भएन। कहिलेकाहि दुनियासामु स्वार्थी हुन मन लाग्छ,कमसेमकम स्वार्थी भन्दा मन त दुख्दैन स्वार्थी नभई स्वार्थीको ट्याग भिराउदा निकै नरमाइलो लाग्ने रहेछ । म फोन गर्ने कोशिस गर्थे उ भाग्ने , यस्तै लुकामारी चल्दै थियो।
एहाबिहानै म्यासेजको रिङ्ग बज्यो , उसको नै रहेछ ," म बंग्लोरे जादै छु ", यत्ति लेखिएको थियो। रिप्लाई गर्ने मन थिएन भनौ वा सामर्थ्य , केहि रिप्लाई गरेन। साझ काम बाट फर्किएर म्यासेज लेक्ने प्रयास गर्दै थिए INSTAGRAM मा तर असमर्थ भए। मललाई अझै पनि याद छ माघ महिनाको ३ गते साझ ७ बजे तिर उसले मलाइ सबै बाट ब्लक गरेकी रहेछ। तिमी जस्तो कोहि छैन...देखी सुरु भएर त जस्तो कति आए कती गए... को संघरमा उभिन पुग्यो मेरो सम्बन्ध। गलत भन्छन मान्छेहरु
सङ्गतको असर हुन्छ भनेर..दशौ वर्ष सङ्गतमा रहेको मान्छे धोकेवाज निक्लन्छ के त्यसलाई पनि संगत कै असर मान्ने ? महिनौ मा हुने सम्पर्क पनि ठप्प भएको थियो। उसले सामाजिक संजालमा ब्लक गरेकी थिइ , फोन नम्वर परिवर्तन।
बालापनमा लागेको चोट जस्तै हुने रहेछ जिन्दगिको पहिलो माया...जसको निशान जिन्दगी भर रहिरहने। किन यो मन रोइरहेको छ,भुलेकै छु अतित लाई,किन याद आईरहेछ छुटेकै छ हाम्रो सम्बन्ध, किन माया लागिरहन्छ रितिएकै छ आशु
किन छल्कि पोखिन खोजिरहेछ रोकिएकै छ बर्षा किन ,परेलि भिझिरहेछ एक्लै छु एकान्तमा किन कोहि आइ सताईरहेछ
हाँसेकै छन दुनियाँ किन यो मन रोइरहेको छ ! मन विक्षिप्त भएको थियो , आफ्नो माया देखेर आफैलाई पागल भन्न मन लागिरहेको थियो। कोहि मान्छे लाइ घिणा पनि गर्न नसकिने हुदा रहेछन जति नै चोट दिएर टाढा गएपनि भुल्न न सकिने
कलेज अनि अफिस जिन्दगी बिजी बिजी नै चल्दै थियो , उसका यादहरु गहिरो गरी डामिएका थिए। त्यहि निलडाम बाट उठ्ने प्रयास गर्दै थिए। अप्रिल चल्दै थियो मध्य रातमा अनौठो नम्बर बाट कल आयो , Assignment गर्दै थिए त्यति वास्था नै गरेन। फेरी म्यासेज बज्यो " रेनभ म एलिना , please कल गर्नु ल , हजुरलाई धेरै कुरा भन्न छ ,सबै भन्न मन छ। ", " अहिले राति भयो भोलि गर्छु भनेर म्यासेज गरे। बिर्सने प्रयास गर्दै गरेको म , उ संग पुन नजिकिन कत्ति पनि मन थिएन। Monday message गरेकी उसलाई weekend मा कल गरे।
रेनभ मलाइ माफ गर्नु ल, म अरुको कुराको पछि लागेर हजुरको मायालाई बुझ्न सकिन ,उ घुक्क घुक्क रुदै थिइ, मललाई केहि बोल्न नै आएन फोन राकिदिए। फेरी फोन गरी , यसपटक हिम्मत गरेर सोधे के हो भन ल ? करिब एक वर्ष पछि फोन हुदै थियो , उसको बोलीमा त्यो मिठास र सामिप्यता भेटिरहेको थिएन , त्यसैले त भन्छन होला छुटिएर जोडिएको सम्बन्ध अनि पुन: तताएको चियामा केहि मिठास हुदैन भनेर। दीक्षाले मेरो बारेमा उसलाई निकै नराम्रो सुनाएकी रहेछ , कहिलेकाही सम्पर्क हुन्थ्यो उ संग। दीक्षा नाताले एलिनाको फुपू पार्थि तर Age उस्तै उस्तै भएकोले दिदि भन्थी म भने सोल्टिना। उसले रेनभ ले आफुलाई मन पराउने , अब हामि छिटै बिहे गर्दै छौ भनेर सुनाएकी रहेछ। उसले अझै धेरै थप्दै गइ म सुन्दै गए , सबै कुरा सुनिसक्दा लाग्यो के आफ्नो मान्छेले आफ्नो मान्छेलाई नै यतिधेरै घात गर्न सक्छन? दीक्षा संग कहिलेकाही हुने कल सम्झेर धिक्कार लाग्यो। टुक्रा टुक्रा परेको मुटु जलेर खरानी भयो। एक पटक आमालाई सम्झीए ,दिल खोलेर रुन सबैभन्दा उत्तम ठाउँ अामाको काख सम्झीए।
उसको BSC NURSHING को अन्तिम सेमिस्तर चल्दै थियो , मेरो कलेज पनि लगभग सकिसकेको थियो , paper present गर्न मात्रै बाकि थियो। एक वर्ष सम्म सम्पर्क बिहिन भएकी उसलाई कुनै प्रश्न गर्ने मन थिएन। एकदिन हतार हतार मा फोन गरे अबको दशैमा नेपाल आउदै छु , तिमि के गर्छौ "? उ पनि नेपाल जाने भन्दै थिइ। यत्तिकैमा अनौठो प्रस्ताव गर्न मन लाग्यो , अहिले समझदा पनि हिम्मत नै आउदैन खै कसरी भने भनेर। " यहि दशैमा बिहे गर्ने", उ केहि बोलिन फोन काटिदीइ ,फेरी गरे उठेन। छोडिदिए।
केहिदिन पछि म्यासेज आयो "हुन्छ , म हजुर संग उकाली ओराली गर्न तयार छु ". मन यसै उडिरहेको थियो। हरेक कुराहरु प्रीय लाग्दै थिए , त्यो म्यासेज साच्चिकै अमुल्य थियो। ममीलाई कल गरेर सुनाए , ममीले चिना जुराउने , जात गोत्र मिलाउने जस्ता कुरा गर्दै हुनुहुन्थ्यो , त्यो कुराले फेरी मेरो खुशीलाई पानी पानी बनायो। अन्तत: मामुले सहमति जनाउनु भयो। अशोजको १० गते नेपालको लागि उडे। २४ गते बिहे तय भएको थियो चितवनको कुनै पार्टी प्यालेस बाट बिहे धुमधाम संम्पन भयो। एक महिनाको बसाइ पछि उनलाइ छोडेर म पुन अमेरीका फर्किए।
अहिले हामि यहि कुनै राज्यमा छौ। मायाको चिनो छोरा छ ,सुख दुख जिन्दगी चलेकै छ। जिन्दगीका अनेकौ अबरोध झेल्दै , अबरोध पन्छायौदै अगाडि बढी रहेको छ। यहाँ न असल छ न त खराब नै असल-खराब त हाम्रो सोचाइको उपज हो, विश्वास नै सबैभन्दा ठुलो हतियार रहेछ सम्बन्धमा ,जुनसुकै परिस्थितिमा पनि म उनमा भएको विश्वास लाइ डगमगाउन दिएन। कुनै समयकी crush , कुनै समय कि girlfriend उनलाई निर्धक्क wife भन्छु। love you Alina.
घटना र पात्रहरु सबै काल्पनिक हुन् , कतै मिल्न गएमा संयोग मात्रै हुनेछ।
अहिले हामि यहि कुनै राज्यमा छौ। मायाको चिनो छोरा छ ,सुख दुख जिन्दगी चलेकै छ। जिन्दगीका अनेकौ अबरोध झेल्दै , अबरोध पन्छायौदै अगाडि बढी रहेको छ। यहाँ न असल छ न त खराब नै असल-खराब त हाम्रो सोचाइको उपज हो, विश्वास नै सबैभन्दा ठुलो हतियार रहेछ सम्बन्धमा ,जुनसुकै परिस्थितिमा पनि म उनमा भएको विश्वास लाइ डगमगाउन दिएन। कुनै समयकी crush , कुनै समय कि girlfriend उनलाई निर्धक्क wife भन्छु। love you Alina.
घटना र पात्रहरु सबै काल्पनिक हुन् , कतै मिल्न गएमा संयोग मात्रै हुनेछ।
